L'Escaut Blues(B) Blues Missy Sippy Gent - 17-02-2025 reporter & photo credits: Marcel info band: L'Escaut Blues info club: Missy Sippy Gent © Rootsville 2025

Normaal had ik deze week eigenlijk niet veel in het vooruitzicht, tot ik zag dat ze in de Gentse Missy Sippy, L’Escaut Blues op het menu hadden staan. Persoonlijk had ik deze band nog nooit live aan het werk gezien maar had er wel een pak goede dingen over horen vertellen. Tijd dus om deze snaken aan het werk te zien en zo trok ik dan naar de Artevelde stad. De week starten met een fijn optreden is altijd leuk meegenomen.

Als de blues zo goed gedijt aan de moerassige boorden van de Mississippi, dan moet het ook aan de Schelde lukken. “Classic blues” is van oudsher het domein van vrouwen; sterke vrouwen, die met stalen stem de ellende en geneugten van leven en liefde bezingen. Nette Mortelmans laat met l‘Escaut Blues deze wat vergeten tak van de blues opnieuw bloeien. Authentiek en krachtig, alsof de jaren 1920 nog maar pas begonnen zijn. Laat ons dan even genieten van een mooie portie “Veaudeville Blues”. De band bestaat uit Nette Mortelmans (zang), Koen De Cauter (saxofoon, klarinet), Hans Mortelmans (gitaar), Djalt Baculaly (trompet), Michiel Dondeyne (piano), Joke Dedain (banjolele, ukelele, zang) en Pieter Mortier (contrabas).

Ik werd bij aankomst verwelkomd door de aangename geuren van Antonio’s spaghetti, een nieuwigheid op maandag, waarbij Toon Vlerick zijn beste Italiaanse kookunsten bovenhaalt. Een mens zou er zowaar honger van krijgen, maar ikzelf had meer honger naar muziek.

Iets na negen nam de band plaats op het podium en weerklonken met ‘”Young Woman Blues’ en ‘A Good Man Is Hard To find’ onmiddellijk twee songs van de grote Bessie Smith. Ik kan het mij hebben verbeeld maar ik zag echt een glimlach verschijnen op de beeltenis van Bessie die de achterkant van het podium siert. Wauw! Van een starter gesproken. Van bij de eerste noten werden we in een soort teletijdmachine, terug gekatapulteerd naar de “roaring twenties” en de juke joints en speakeasies uit die straffe muzikale jaren. Wat Nette Mortelmans uit dat tengere lijf weet te halen is ongelooflijk. Ze voelt de blues perfect aan en laat zonder enig probleem de geest van de leading ladies uit die tijd terug herleven. Niet alleen Bessie, maar ook Ma Rainey, Victoria Spivey of Memphis Minnie. We kregen hier met de gouden stem van Nette een les in Women blues history, en we zagen dat het meer dan goed was.

Laat ons bij de les blijven voor we te lyrisch worden. Verder met het knappe ‘Froggy Bottom’ en ‘Blood Thirsty Blues’ van Victoria Spivey. De band is uitmuntend en alle leden zijn perfect op elkaar ingespeeld en zijn niet op een foutje te betrappen. Allemaal spelen ze op hoog niveau maar ik geef toch een extra pluim voor Djalt en Koen, die met hun respectievelijke instrumenten, een extra tintje geven aan de muziek, die dan bijwijlen begint te klinken als New Orleans jazz. Perfecto!

‘New Muddy Waters’ dateert al van 1937 en is van de hand van ene Merline Johnson, waarna de band de instrumenten even neerlegt en Nette, samen met Michiel, ons trakteren op een schitterende versie van Bessie Smith’s ‘Kitchen Man’. Bessie blijkt één van de favorieten want met ‘Need A Little Sugar In My Bowl’ mocht ze nog even aantreden. De eerste set werd dan  in perfectie afgesloten met het swingende ‘Chauffeur Blues’ van Memphis Minnie.

Tijd voor een welverdiende pauze en het was nodig om even op adem te komen, want wat we net hadden gehoord had ons even ademloos gelaten. “Wat was me dadde jongen?”. Ik word niet snel van de sokken geblazen maar nu, hadden ze daar geen moeite mee gehad en dit was nog maar deel één.

Deel twee werd aangevangen met Victoria Spivey’s ‘Dope Head Blues’.’Dead Man’s Blues’ is er dan eens eentje dat niet van een vrouwenhand komt maar wel van Jelly Roll Morton’s Red Hot Peppers en is net geen 100 jaar oud. Deze rakkers kennen hun klassiekers en geweldig om te zien hoe een piepjonge zangeres zich zo kan inleven in songs die bijna allemaal een eeuw oud zijn. ‘Was I Drunk’ is een vrolijke song dat ooit in 1932 werd uitgebracht door ene Peggy Hill en met de goede raad ‘Woman Be Wise’ belanden we dan weer bij Sippie Wallace. Ondertussen vernamen we dat de band aan het werken is aan een eerste album dat ergens in het najaar zou moeten uitkomen en dat met de titel ‘I Used To Be Your Sweet Mama’ door het leven zou gaan.

Die song van Bessie Smith was dus de volgende in de rij, op de voet gevolgd door het swingende ‘Kissing In The Dark’ van Memphis Minnie en zoals Nette het kwam te verwoorden: “Rock’n Roll avant la lettre”. De avond vorderde snel, heel snel en voor we het wisten waren we aan het einde van deze fantastische muziekavond dat werd afgesloten met ‘So Long Babe, I’m Gone’ van Lil Johnson en de vrolijke noot van ‘You’re A Pain In The Neck To Me’ van Merline Johnson.

Tijd voor een daverend applaus, en het is omdat iedereen al recht stond want een staande ovatie was hier meer dan zeker op zijn plaats. Het zevental was dan ook zo vriendelijk om ons niet zomaar naar huis te sturen. We kregen om te beginnen een geweldig capella nummer voorgeschoteld (Some Cold And Rainy) om duimen en vingers af te likken, volledig meerstemmig, een song dat je pakt. Ik krijg er nog kippenvel van terwijl ik dit aan het neerpennen ben. Met ‘Uncle Joe’ kregen we de vrolijke afsluiter die deze gig verdiende.

Dit was een fenomenale avond, Fantastisch, magistraal….superlatieven te kort om dit hier te beschrijven, dat moet je zelf meemaken. Dit staat alvast in mijn top 3 van dit jaar, zonder enig probleem. En, bovenal, dit is Belgisch gasten. “C’est du Belge !”. Geen jankende gitaren, geen huilende harmonica’s of roffelende drums. Neen, rustig old school blues van meer dan 100 jaar oud, gebracht door topmuzikanten en een frontvrouw met een schitterende stem die de geest van de bluesdiva’s van weleer doet herleven, en ik wik mijn woorden.

Warme oproep aan concertorganisatoren om deze “bunch” te boeken, men zal niet ontgoocheld zijn, wel integendeel. Met de groeten van een meer dan tevreden man! Cheers !

Marcel